Płock – kolebka kultu Miłosierdzia Bożego

283389Miłosierdzie Boże to według teologii chrześcijańskiej jeden z przymiotów Boga: największy i kluczowy, budujący istotę Boskiego podejścia do człowieka. Polega ono na tym, że Bóg obdarza ludzi tak wielką miłością, iż jest skłonny wybaczyć im wszystkie przewinienia. Prawda ta jest przełamaniem starotestamentalnej wizji groźnego Boga, który koncentruje swoje wysiłki na wymierzaniu kar. Dogmat miłosierdzia kojarzony jest zwłaszcza z osobą Jezusa Chrystusa, a to za sprawą wizerunku, jaki został stworzony na podstawie wizji, jakiej doświadczyła polska zakonnica, Faustyna Kowalska. Kanonizowana przez papieża Jana Pawła II w 2000 roku, nazywana także sekretarką Bożego Miłosierdzia – za sprawą swojego Dzienniczka, w którym opisała całość mistycznych doświadczeń, które zostały jej zesłane. To właśnie podczas pobytu w klasztorze w Płocku zakonnica doznała pierwszych objawień – miało to miejsce 22 lutego 1931 roku. Obraz, który powstał na podstawie jej wizji przedstawia Chrystusa ubranego w jasną szatę. Namalowana postać lewą ręką wskazuje na swoje serce, z którego wychodzą dwa promienie: biały i czerwony, zaś prawą ręką błogosławi osobie patrzącej na wizerunek. Obraz ten został po raz pierwszy namalowany w 1934 roku w Wilnie. Obecnie rozpowszechniona wersja jest jednak młodsza, pochodzi z czasów II wojny światowej.

Miejsca upamiętniające świętą

Z osobą świętej siostry Faustyny wiąże się przede wszystkim zachowany do dzisiejszych czasów budynek, w którym niegdyś mieścił się dom klasztorny. Należąca do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przyszła święta przebywała tu przez dwa lata, w krótki czas po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych. Pracowała w tutejszej piekarni, sprzedając chleb. W 2006 roku w podziemiach tego budynku założono muzeum, poświęcone dokumentowaniu tego etapu życia świętej siostry Faustyny. Znajdują się tu między innymi rekonstrukcje sal, w jakich spędzała ona swoją tutejszą codzienność: piekarnia, w jakiej pracowała i cela zakonna, w jakiej mieszkała. Goście muzeum mogą oglądać również liczne pamiątki, jakie pozostały po zakonnicy i upamiętniają jej życie: fotografie, dokumenty czy przedmioty codziennego użytku. Decyzją władz państwowych, sam budynek w 1950 roku przestał pełnić funkcję schronienia klasztornego i został oddany do rozporządzenia innym instytucjom publicznym. Siostrom zakonnym udało się odzyskać ten gmach w roku 1990. W tym czasie osoba mistyczki otaczana była coraz większą uwagą przez wiernych i do niegdysiejszego miejsca objawień zjeżdżały się liczne zastępy wiernych. Gdy miejsce to zaczęło pełnić rolę celu podróży tak wielu pątników, a sama siostra Faustyna została ogłoszona świętą Kościoła Katolickiego, ówczesny biskup płocki, Stanisław Wielgus, nadał tutejszej kaplicy rangę sanktuarium. Miejsce to jest więc obecnie nazywane Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, zamiennie również Betlejem Miłosierdzia Bożego. Na ścianie budynku umieszczono tablicę, która informuje w pięciu językach o tym, co stało się w murach tego gmachu. Znamienny jest także fakt, że w Sanktuarium znajduje się Okno Życia, czyli miejsce, w którym mogą być zostawiane dzieci, których rodzice nie czują się na siłach, by zapewnić im opiekę. Skorzystanie z Okna jest rozwiązaniem, które ma za zadanie zapobiegać tragediom, jakie spotykają porzucone niemowlęta. Osoby korzystające z tej możliwości nie muszą obawiać się konsekwencji karnych swojego czynu, przedsięwzięcie jest zastosowaniem w praktyce idei miłosiernej miłości, odnosząc się zarówno wobec niewinnych dzieci, jak też ich bezsilnych rodziców.

Więcej: więcej


Dodaj komentarz